Het leven is als een Russisch popje (Matrëshka): er zijn verschillende versies van jezelf, je hoeft enkel eens durven kijken wat er onder je huidige popje zit.

De geboorte van mijn dochter hield me een spiegel voor: waar had ik al die jaren voor geleefd? Was dit wel wat ik wilde? Wat wilde ik eigenlijk? Wie was ik eigenlijk, ontdaan van de academische mantel? Wat bleef er nog over…om trots op te zijn?

Mijn verhaal gaat over verlies van identiteit, van een bepalend – althans dat dacht ik – stuk van mijn puzzel. Al sinds mijn 16^e was ik gefascineerd door Rusland. Ik schreef me toen al in voor avondschool Russisch. De keuze om Slavistiek te studeren aan de universiteit lag voor de hand. Na mijn laatste jaar kreeg ik een beurs om een jaar in het mythische Sint-Petersburg te gaan studeren. Eens terug haalde ik een beurs binnen om een doctoraat te schrijven. En vier jaar later rolde ik zonder veel nadenken door in een statuut als postdoctoraal onderzoeker. Gaandeweg werd wie ik was, steeds meer bepaald door wat in een academische ratrace van je wordt verwacht: ik mat mezelf af aan het aantal publicaties, congressen, seminars, verblijven aan buitenlandse universiteiten…. Hoe meer deze aantikten, hoe meer mijn eigenwaarde groeide.

Achteraf gezien leest het als een kroniek van een aangekondigde implosie. Mijn geluk werd bepaald door iets wat ultiem ongrijpbaar was, eens je een bepaald resultaat hebt bereikt, vervaagt het direct bij de gedachte dat het nog steeds niet genoeg is. Ik volgde zonder bewust na te denken de geijkte stappen in een academische loopbaan en identificeerde mezelf er volledig mee. Tot er plots geen volgende stap meer bleek te zijn…

“Het leren zit hem in de stretch.” Deze zin hoorde ik enkele jaren geleden van een vriendin en draag ik sindsdien als een mentaal hangertje met me mee. Hij drukt gebald uit hoe je kan groeien – of zelfs misschien enkel groeit - uit ervaringen die je uit je kabbelende comfort zone halen. Een schok kan je uit je lood slaan, je laten rondtollen en door elkaar schudden; eens je terug tot rust komt, kan je merken dat de stukjes in een andere compositie zijn gelegd. Het is nog steeds jij, maar in een lichtjes andere samenstelling. De puzzel is net iets anders gelegd.

Een ruïne blijkt vruchtbare grond te zijn. Na enkele jaren van zoeken en twijfel, is mijn puzzel opnieuw gelegd. Met een andere compositie, maar nog steeds ik.

- Het leven is als een Russisch popje (Matrëshka): er zijn verschillende versies van jezelf, je hoeft enkel eens durven kijken wat er onder je huidige popje zit. -

Een ik die bewuster in het leven staat, die een diepere identiteit of popje in zichzelf heeft ontdekt. Ik ben benieuwd welke popjes er nog klaar zitten…

Naar verschillende vrouwen: Ada Lovelace, Marie Curie, Michelle Obama, Rosa Parks, Amanda Gorman, ...