Wat de moeite waard is, is veel moeite waard (BZN)

Ik ben een familieman. Mijn grootste voldoening krijg ik als ik samen ben met de kinderen – Lander 27 j – Tijl 26 j – Mira 22 j - en de “lieven” van de kinderen, en dat in combinatie met een lekker dinertje. Uitgebreid praten over het leven, over de toekomst, over hoe de wereld in mekaar zit, anekdotes vertellen en horen hoe den “ouwen” hopeloos is in de digitale wereld. Dat maakt me blij!

En dat samenzijn met de kinderen kan ook uitgebreid worden naar samen zijn met mijn ouders en mijn 3 broers en hun kinderen. Mijn ouders (allebei 80 j) zijn nog steeds de kern van onze familie. 100den dinertjes, van BBQ, tot mosselen, Kerstdiners en gewoon lekker middag- en avondmalen hebben mijn ouders georganiseerd en klaargemaakt, van 8 tot 20 man. Altijd is dat samenzijn een bron van energie. Familie kies je niet en het is zeker niet altijd rozengeur en manenschijn, zeker ook als je samen in het familiebedrijf aan de slag bent en toch is een hechte familie voor mij de kern van een gelukkig leven.

Wat me zeker ook energie en positiviteit geeft is naast lekker eten en drinken ook (proberen) gezond te eten en te leven. Ik voel het enorme verschil wanneer ik periodes inlas zonder alcohol, zonder toegevoegde suikers, dan krijgt je energiepijl een boost. Om dat voor altijd te doen, dat gaat me te ver, dan is de balans zoek, kunnen genieten van een lekker etentje met een lekkere wijn en zo nu en dan een koude Duvel, dat moet blijven kunnen 😀.

En in combinatie met dat gezond eten, staat sport wel op nummer één qua energieleverancier. Na een lastige dag, soms met lichte tegenzin mijn loopschoenen aantrekken en dan achteraf voelen hoe deugd dat dat doet, hoe anders je terug tegen de dingen aankijkt. Dat sporten is voor mij ook onlosmakelijk verbonden met de bergen. Wandelen, klimmen skiën in de bergen, elke keer weer zeg ik dat ik dat (nog) meer zou moeten doen. Ik wordt instant gelukkig in de berglucht, zowel ’s zomers als ’s winters. Maar ook in de Dardennen en de Vlaamse Ardennen zijn, in de natuur zijn geeft mijn lichaam brandstof.
Ik heb ook Wim Hof ontdekt met zijn koude baden en ademhalingsoefeningen en dat in combinatie met het Intermittent Living concept. Voor iedereen, die op zoek is naar extra prikkels, fysiek en mentaal, een absolute aanrader!

Ook de kennismaking met spiritualiteit was voor mij een eye opener. Dat was tot enkele jaren geleden voor mij onbekend terrein, maar nu triggert het me en laat ik me soms mee leiden. Ik wil daar niet te ver in gaan omdat ik steeds het contact met “de echte wereld” wil behouden en toch kan ontsnappen heel erg deugd doen om beter met de (harde) realiteit van elke dag om te gaan.

En wat me terug ongelooflijk veel energie geeft is ons ”broekenbedrijf”. Ik heb vele jaren op zoek geweest wat ik nog wou in het leven, privé en professioneel. Noterman Fashion was de laatste jaren soms heel lastig om te runnen, om nog voldoende energie te vinden om er tegen aan te gaan. Maar ik zou zeggen dat het laatste jaar, de motor echt terug is aangeslagen. Met Atelier Noterman zijn we in volle groei en Ik ben ongelooflijk blij en dankbaar dat ik in mijn job weer voldoening vind, iets wat ik jaren gemist heb. Ik besef nu ook hoe belangrijk het voor mij is om te kunnen werken. Een harde werker zijn, dat wordt tegenwoordig in het Carpe Diem tijdperk als “naiëf” bestempeld. Ik voel dat dit voor mij net het tegenovergestelde is. Genieten, absoluut, maar ook presteren, iets doen, iets verwezenlijken, dat maakt me gelukkig.

En last but not least. Ik hoop ooit nog eens de liefde met de grote L terug te vinden, dat zou pas energie geven...

Zoals iedereen van 56 jaar heb ik ook al veel levenslessen gehad, waaronder een emotioneel heel zware scheiding. ik heb een enorme zoektocht achter de rug en heb mezelf ook binnenste buiten gedraaid, wie ben ik en waar sta ik voor? Mijn grootste uitdaging blijft het glas halfvol te zien en niet half leeg. In een goeie periode is het relatief gemakkelijk om positief te zijn en - het komt wel goed en maak je geen zorgen – concept. Als het iets minder gaat kan ik snel in negativiteit vervallen en vooral problemen zien, geen oplossingen. Mijn ratio weet maar al te goed dat ik mezelf moet pushen om van het positieve uit te gaan en toch gaat mijn gevoel dan eerder de andere kant uit. Dat zal voor mij een werkpunt blijven…

Een andere les is dat mijn perfectionisme mijn geluk soms in de weg stond en staat, het is nooit goed genoeg. Als ik iets gedaan heb, zou het toch net altijd nog anders of beter gekund hebben. Om het concreet te maken; als ik een muur in het middengrijs heb geverfd had het misschien net iets donkerder mogen zijn en had het dan net iets donker geweest, dan had ik het misschien liever net iets bleker gehad, als je weet wat ik bedoel…😀. Dat is de aard van het beestje.

En wat hierboven staat, mijn min punten, mijn soms halfvolle glas, mijn hang naar perfectionisme, ik weet dat het werkpunten zijn en toch aanvaarden dat jij dat bent. Ik heb al heel wat boeken gelezen en trajecten gevolgd om “aan mezelf te werken”. En toch is er maar één iets dat telt, wat is jouw waarheid, waar sta jij voor? Als je voor de spiegel staat, ben je tevreden met wie je ziet? Heb je geleefd naar de waarden en normen waar je voor staat? Als dat zo is, dan mag je op elk moment sterven, dan is het goed geweest. Lang geleden, toen ik nog maar net in het (broeken)bedrijf van mijn vader aan de slag was, heb ik het boek gelezen van een bekende Amerikaanse Econoom, Stephen Covey: De 7 eigenschappen van effectief leiderschap. Dat heeft een enorme indruk op mij gemaakt en ik heb op dat moment ook mijn persoonlijk statuut opgesteld. Ik weet dat dit heel zwaar klinkt en toch is dat de leidraad gebleven in mijn leven, soms bewust, soms onbewust.

Wat wil je dat er van je gezegd wordt op je begrafenis? Wie was je als vader, als zoon, als broer, als partner, als bedrijfsleider, als vriend? Ik heb die vragen 30 jaar geleden voor mezelf beantwoord en die antwoorden zouden vandaag heel weinig verschillen. Ook al krijg je zo veel mee gedurende je leven en zegt men wel eens, een mens verandert toch. Mijn overtuiging is dat je diep vanbinnen niet verandert, je waarden en normen, jouw kern waarmee je geboren bent is daar en zal daar altijd blijven. Ga altijd terug naar jouw kern, als je succes hebt en ook als je in een moeilijke periode zit. Dat zou ik vandaag aan mijn jongere zelf zeggen.

En doorheen mijn leven is het duidelijk geworden dat in alles wat je onderneemt, zegt en doet er één gouden regel is. Streef naar BALANS. Ik heb ze nog nooit echt gevonden, maar ik voel dat ik dichter en dichter aan het komen ben …

Grote helden heb ik nooit gehad, behalve misschien “De kat” en om dan toch een echte mens te noemen: Robert Vandewalle, daar keek en kijk ik naar op. Hij was een topjudoka toen ik jong was. Ik heb hem een paar keer in levende lijve aan het werk gezien en die man maakte indruk op mij, door zijn fysieke kracht en uitstraling, maar ook door zijn manier van zijn.

Robert Vandewalle was en is nog steeds vermoed ik een ongelooflijke gedreven, gepassioneerde man. Niets was hem te veel om zijn doel te bereiken en ook al ken ik hem niet persoonlijk, de opofferingen die hij gemaakt heeft om Olympisch goud te behalen zijn ongezien. Toen was er nog niet de doorgedreven professionalsering en de omkadering zoals die er nu is. Hij reisde voor maanden af naar Japan, de bakermat van het judo en trainde en leefde daar in Spartaanse omstandigheden. Niets was hem te veel om zijn ultieme doel te bereiken; Olympisch goud en dat lukte hem ook in Moskou in 1980. Hij wou dat doel bereiken door op eigen kracht alles te geven, nooit ten koste van iemand anders. Ook in de nederlaag bleef hij respectvol, zelfs na een hallucinante scheidsrechterlijke dwaling op de Olympische spelen van Los Angeles in 1984. Als ik het vervolg van de levensloop van Robert Vandewalle overschouw, dan is het geen toeval dat die man op mij indruk maakte en nog steeds maakt.